ساری در آینه تاریخ 6 هزار ساله:نگاهی گذرا به پیشینه ی اصانلو محله

به گزارش طاهر خبر و به نقل از مدیریت ارتباطات و امور بین الملل شهرداری مرکز مازندران، اصانلو محله از جمله محلات قدیمی شهر ساری است که تا به امروز نیز پابرجا و به همین نام شهرت دارد؛ این محله که از شمال به افغان محله، از جنوب به خیابان قارن، از مشرق به خیابان فرهنگ و از مغرب به محله ی نو آمبار منتهی می شود و منسوب به اصانلوهاست.

اصانلوها از ترک هایی بودند که در گذشته به صورت گروهی در اطراف تهران ساوه، زرند، قزوین و زنجان زندگی می کردند؛ این قوم چادرنشین از کوههای شمال البرز به عنوان ییلاق و از خوارو ورامین جهت زیست قشلاقی بهره می بردند و در آن زمان تعداد خانواده های ساکن در این مناطق را ۱۲۰۰ اجاق ذکر کرده اند.

هانری فیلد در کتاب خود ضمن صحه گذاشتن بر اصالت قومی آنان از شعبه ی نژادی ترک می نویسد آقا محمدخان قاجار گروهی از اصانلوهای ترک نژاد را که ساکن خراسان و ورامین بودند، همراه با کردهای ساوجبلاغ آذربایجان جهت مقابله با ترکمن ها، آنان را باهم در مازندران مستقر کرد.

اصانلوهای مقیم ساری ابتدای امر در شرق رودخانه تجن ساکن بودند و چون نیروهای لشکری به حساب می آمدند و سران این طایفه به عنوان فرماندهان تفنگ داران محسوب می شدند، آرام آرام از رودخانه تجن گذر کرده و به منتهی الیه شرق ساری در درون برج و باروی شهر سکونت گزیدند؛ به عبارتی دیگر آنان در ابتدا بیرون شهر ساکن بودند و بعد وارد شهر شدند و در آن جا سکونت اختیار نمودند.

اصانلوها در شکار جرگه که ویژه ی حاکمان بود تخصص داشتند؛ شکار جرگه بدین ترتیب بود که صدها نفر از طایفه ی اصانلو و نقاره چی با دو سه هزار نفر از اهالی محل حاشیه ی جنگل و کوههای یک منطقه را سگ انداخته و های و هوی میکردند؛ شکارها با جنجال آدمها و سگها رم کرده و به جنگلهای کوچک پناه می بردند.

در یک نقطه ای مناسب و به شکل دهنه که جایگاه استقرار شاهزادگان یا حاکمان و یا خانها بود، «کله» می بستند؛ یعنی با پرچین راه عبور اضطراری برای شکار و حیوانات وحشی جنگل با شاخه های درخت ایجاد می کردند؛ آنگاه این منطقه ی جنگلی کوچک «کله» بسته با شاخه های درخت را به جنگل بزرگ وصل نموده و مجدداً جنگل را می مالیدند. (کوه مالی، جرگه یا جنگل مالی)

سگها، شکارها را تعقیب و کارگران با سُرنا و دهل و طبل باعث وحشت شکار و راندن آنها به نقطه ی ویژه ای که حاکم یا خان با شاهزاده نشسته بود می شدند شکارچی اصلی که زیر یک درخت پناه گرفته بود و شکارها را از تیررس و دید او عبور می دادند به دلخواه و به هر تعداد که می خواست شکار می نمود.