قصه عشقی که نام آمل را در آسمان اذان درخشان کرد
عشق به پدر که موذنی در نوآباد پایین لیتکوه آمل است و همراهی و توصیه‌های دوست، همسر و فرزندش انگیزه‌ای بود تا با همان بار اول شرکت در مسابقات کشوری قرآن بدرخشد.
به گزارش طاهر خبر و به نقل از خبرگزاری شبستان مازندران، موفقیت چشمگیر مؤذن خوش‌صوت آملی مصطفی محمدپور در چهل و هشتمین دوره مسابقات سراسری قرآن کریم، جامعه قرآنی کشور و به خصوص دیار علویان را غرق در شادی کرد.
جامعه قرآنی مازندران و دارالقرآن الکریم اداره کل تبلیغات اسلامی استان این موفقیت ارزشمند را به این موذن، خانواده وی و جامعه قرآنی استان به ویژه شهرستان قرآنی آمل تبریک گفتند و استمرار توفیقات این نخبه قرآنی در مسیر ترویج معارف نورانی قرآن کریم را از درگاه خداوند متعال مسئلت کردند.
کسب این عنوان ارزشمند آن هم در مهم‌ترین رقابت قرآنی کشور، یعنی مسابقات اوقاف قطعا احساس وصف‌ناپذیری دارد، برای کسب اطلاعات بیشتر به گفتگوی تفصیلی با این موذن نشستیم.
لطفاً خودتان را معرفی کنید و بفرمایید این مسیر نورانی برای شما از کجا شروع شد؟
مصطفی محمدپور هستم، اهل شهرستان آمل. ۳۷ سال دارم و در کنار علاقه‌ام به قرآن و اذان، شغل من مشاور حقوقی است، عشق به اذان از دوران کودکی در مسابقات دانش‌آموزی و کاری با من همراه بود و همیشه جزو نفرات برتر بودم، اما شرکت در مسابقات اوقاف، برای اولین بار بود که رخ داد.
چه انگیزه یا الهامی شما را به سمت اذان‌گویی حرفه‌ای سوق داد؟
مهم‌ترین الهام من پدرم هستند، علی محمدپور، ۷۷ ساله، که جزو مؤذن‌های قدیمی هستند و در روستایمان نوآباد پایین لیتکوه آمل اذان می‌گویند، همه منطقه ایشان را می‌شناسند و صدای ایشان، همیشه در جان من بوده است، انگیزه بعدی هم، اصرار و تشویق‌های یکی از دوستانم، سیدمحمد طاهایی (از قاریان برتر کشور) بود که بعد از کسب رتبه اول در مسابقات نیروهای مسلح کشور در سال ۱۴۰۰، به من اصرار کردند که تخصصی‌تر پیگیر اذان باشم.
چقدر از وقتتان را صرف تمرین تخصصی کردید و آیا در آن لحظات حساس مسابقه، استرسی هم داشتید؟
فعالیت تخصصی من در زمینه اذان، طی یک سال اخیر بوده است، به‌طور ویژه، یک ماه مانده به مسابقات بود که به صورت مجازی با اساتید پیگیر بودم، قطعات اذان را می‌فرستادم و دنبال کم کردن ایرادهای صوت و لحنی بودم، بله، استرس در عرصه‌های بزرگ طبیعی است و من هم داشتم، اما با توکل بر خدا، آن را مدیریت کردم.
درباره سبک اذانتان بگویید؟
سبک اذان من نزدیک به هیچ مؤذنی نیست و کاملاً ابداعی است. این سبک با بهره‌مندی از نظر چند استاد به صورت صوت و لحن ابداع شده و امیدواریم بتوانیم نامش را به صورت رسمی ثبت کنیم. در این مسابقات، اذان را در دستگاه حجاز اجرا کردم.
سطح مسابقات امسال چطور بود؟ چقدر با این موضوع موافقید که اذان راحت‌ترین رشته قرآنی است؟
سطح مسابقه بسیار بالا بود؛ اذان جزو پرطرفدارترین رشته‌های کشور است، در مرحله مقدماتی ۳۰ استان اذانشان ضبط شد و فقط ۱۲ نفر به مسابقات فینال راه یافتیم. متأسفانه عده‌ای فکر می‌کنند اذان راحت‌ترین رشته است، چون در ۶ دقیقه می‌توانند آن را اجرا کنند. در حالی که این‌طور نیست؛ یک مؤذن باید خودش قاری قرآن باشد. من هم چون قاری قرآن هستم، این مسیر برایم هموارتر شد.
در این دوره از مسابقات، برگزاری در استان‌های مرزی مثل کردستان تجربه زیبایی ایجاد کرد، آیا خاطره‌ای از آنجا دارید؟
برگزاری مسابقات در استان‌های مرزی با هدف تمرکززدایی، کار بسیار خوبی بود. در استان کردستان، مهمان‌نوازی خوبی را شاهد بودیم. زیباترین خاطره اما، حضور یک بنده خدایی در جشن اختتامیه بود که از ۷۰ کیلومتری سنندج آمده بود، به من می‌گفت: “این‌همه راه را طی کردم، آمدم شما را از نزدیک ببینم. ” این میزان از علاقه‌مندی به قرآن واقعاً تأثیرگذار بود، خاطره جالب دیگر اینکه یک پیرمرد کرد که بسیار فرد وارسته‌ای بود مسابقات را دنبال می‌کرد، بعد از مسابقه به من گفت قطعا شما اولی هستید، در مجموع مردم کردستان در این چند روز عشقشان به قرآن را نشان دادند، چه مردم باصفا و خون گرمی بودند.
مادیات و جوایز برای شما چقدر اهمیت دارد و دغدغه شما در مورد فعالان قرآنی چیست؟
برای بنده و سایر فعالان قرآنی به لطف قرآن در این زمینه مادیات اهمیتی نداشته و همچنین رقم جایزه مهم نیست. دغدغه من این است که جامعه اسلامی ما باید در جوانان رغبت ایجاد کند و رتبه‌های برتر قرآنی را حداقل تأمین مالی کند، این یک خواسته عمومی است، فعالان قرآنی مظلوم هستند، در رشته اذان اگر واقعاً کسی خاک نخورد، فوقش در سطح شهرستان رتبه کسب می‌کند.
در نهایت، اگر بخواهید از کسی که بیشترین نقش را در این موفقیت داشته، تشکر کنید، چه کسی را نام می‌برید؟
در بدو شروع مسابقات دانش‌آموزی باید از استاد علی اصغر اصغری که خیلی کمکم کردند، تشکر کنم طوری که با کمک استاد حدود ۶ سال نفر برتر مسابقات دانش‌آموزی بودم، اما بزرگترین انگیزه من در این دوره، همسرم، آرزو توسلی، و فرزند پسرم، ارمیا محمدپور ۹ ساله، بودند. از آن‌ها قلباً سپاسگزارم.
واما حرف آخر…
در پایان امیدوارم همه ما به‌خصوص قاریان قرآن کریم و موذنین گرانقدر کشور مبادی به آداب قرآنی باشیم.
از اینکه وقتتان را در اختیار ما قرار دادید، بسیار متشکریم، آرزوی استمرار توفیقات برای شما در مسیر ترویج معارف نورانی قرآن کریم داریم.